blog

Hoe de bitcoin prijs bepalend is voor de hashrate

By 18 januari 2020No Comments

Het weekend is een goed moment om rustig de tijd te nemen en terug te gaan naar de basis. In dit artikel kijken we naar hoe de prijs de drijfveer is achter een toenemende, maar ook afnemende hashrate. Dan McArdle deelde op Twitter een korte verklaring over waarom de hashrate achterblijft op koersstijgingen, terwijl bij een dalende koers de hashrate zich vrijwel direct corrigeert.

Waarom minen?

Allereerst, waarom willen mensen eigenlijk minen? Drie redenen:

  1. Sommigen willen bitcoins krijgen zonder dat er een derde partij aan te pas komt.
  2. Anderen kijken naar het grotere plaatje van bitcoin en willen bijdragen aan een gedistribueerd netwerk.
  3. Allemaal leuk en aardig, maar de overgrote meerderheid wil gewoon geld verdienen, of dat nou dollars, euro’s of sats zijn.

Over de besluitvorming om te minen: op het moment dat de koers stijgt worden twijfelende, beginnende miners over de streep getrokken. Deze miner in spé wil profiteren van een stijgende bitcoin. De aspirant gaat op onderzoek uit en maakt de afweging welke apparatuur hij koopt en waar hij zijn apparatuur wil aanzetten. De waar-vraag is belangrijk, dit bepaalt namelijk de energieprijs.

Verschil in tijd tussen willen en kunnen minen

Het verschil in tijd tussen de beslissing om te minen en het daadwerkelijk aansluiten van je apparatuur is cruciaal. De prijs van bitcoin is nou eenmaal volatiel, de waarde kan de ene dag met 10% toenemen en een week later al brandend een gat in je vloer maken. Het verschil zorgt voor wat we een achterlopende factor noemen.

In de afbeelding van de tweet hierboven vertegenwoordigt de blauwe lijn de moeilijkheidsgraad. De moeilijkheidsgraad om te minen wordt bepaald door de rekenkracht van alle miningapparatuur op het netwerk. Hoe hoger de rekenkracht (hashrate), hoe hoger de moeilijkheidsgraad.

Opvallend is dat de moeilijkheidsgraad blijft stijgen, zelfs na een prijscorrectie. Dit geeft aan dat miners steeds meer nieuwe machines aansluiten, of oude machines weer aanslingeren. Deze machines zijn hoogst waarschijnlijk gekocht nadat men besloot om te gaan minen, toen de koers nog stijgende was.

Op het moment dat de koers onder een bepaalde waarde duikt, reageert de moeilijkheidsgraad als een soort reflex. Miners zetten machines uit omdat minen op dat moment voor hun niet winstgevend is. Winst wordt bepaald door de kostprijs van de hardware en de energie die nodig is om te kunnen minen. Energiekosten zijn daarnaast ook nog eens variabel dus deze rekensom ziet er voor iedereen anders uit.

Enthousiast begin

Als je nog nooit eerder hebt gemined, maar toch wil beginnen, dan kan de tijd tussen de besluitvorming en het werkelijk minen lang zijn. Nadat je veel tijd en geld hebt geïnvesteerd in onderzoek naar het energieverbruik en het werkelijk kopen van de hardware kan je er zeker van zijn dat je je machines wil aansluiten. Zelfs als de koers dan al even aan het dalen is. Er gaat dus een lange reis aan vooraf, voordat nieuwe miners zich aansluiten op het netwerk. En die reis begint vrijwel altijd tijdens het enthousiasme van een stijgende koers.

Maar uiteindelijk, nadat het enthousiasme wat is gaan liggen omdat de koers blijft dalen, lijkt gezond verstand de overhand te hebben. Het uitschakelen van apparatuur is vrij logisch als dit je geld bespaart. En zoals Dan ook aangeeft, kan je je apparatuur binnen een seconde uitzetten.

Death spirals bestaan niet

Dat is ook meteen het argument tegen zogenaamde mining death spirals: de angst dat de hashrate volledig instort op het moment dat de koers langere tijd aan het dalen is. Waar geen rekening mee wordt gehouden is dat op dat moment, veel nieuwe miners midden in het proces zitten om hun hardware aan te sluiten op een plek waar de energiekosten laag zijn.

Kortom, de hashrate is belangrijk en kan binnen een mum van tijd worden verlaagd als miners besluiten hun machines uit te zetten. Maar het is veel moeilijker om te voorspellen hoeveel computerkracht nog in de pijplijn zit.

Leave a Reply